Niechciany powrót: Jak wojna zabrała mi wszystko, a sekta prawie odebrała resztę

— Znowu pijesz, Piotr? — głos matki przeszył ciszę jak nóż. Stała w progu kuchni, z rękami skrzyżowanymi na piersi, patrząc na mnie z mieszaniną litości i gniewu. W jej oczach widziałem wszystko, czego nie chciałem widzieć: rozczarowanie, żal, strach.

Butelka wódki stuknęła o blat. — A co mam robić? — wycedziłem przez zaciśnięte zęby. — Przecież nie śpię po nocach. Wojna nie kończy się wtedy, kiedy wracasz do domu.

Matka westchnęła ciężko. — Twój ojciec też wrócił z wojny. Ale nie rozbijał rodziny.

— Mój ojciec nie widział tego, co ja! — krzyknąłem, aż szklanka spadła na podłogę i rozprysła się na kawałki. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że to dopiero początek końca.

Miałem trzydzieści dwa lata i byłem wrakiem człowieka. Po powrocie z frontu nie potrafiłem odnaleźć się w powojennej Warszawie. Każdy dźwięk przypominał mi wybuchy, każdy cień — twarze tych, których zostawiłem za sobą. Praca w magazynie była tylko przykrywką; prawdziwe życie toczyło się nocami, kiedy próbowałem utopić wspomnienia w alkoholu.

Rodzina? Ojciec zmarł na serce rok po moim powrocie. Matka coraz częściej milczała. Siostra, Anka, próbowała mnie ratować, ale jej narzeczony nie chciał mnie widywać. „Piotr jest toksyczny”, mówił. Może miał rację.

Pewnego wieczoru, kiedy błąkałem się po Pradze, zobaczyłem tłum ludzi przed starą kamienicą. Ktoś rozdawał ulotki: „Nowy początek — spotkanie z Janem Lancem”. Nie miałem nic do stracenia. Wszedłem.

W środku było jasno i ciepło. Ludzie siedzieli w kręgu, słuchając mężczyzny o przenikliwym spojrzeniu i szerokim uśmiechu. — Każdy z nas nosi w sobie ból — mówił Jan Lance, przywódca nowego ruchu „Przebudzenie”. — Ale możemy się od niego uwolnić. Wystarczy zaufać.

Zostałem do końca spotkania. Potem jeszcze na kolejne. Jan mówił rzeczy, które trafiały prosto w moje rany: o winie, o strachu, o przebaczeniu sobie samemu. Zacząłem wierzyć, że może istnieje dla mnie ratunek.

— Piotrze, widzę w tobie ogromny potencjał — powiedział Jan pewnego wieczoru, kiedy zostaliśmy sami. — Ale musisz się otworzyć. Zostaw przeszłość za sobą.

Chciałem wierzyć, że to możliwe. Zacząłem pomagać przy organizacji spotkań, sprzątałem salę, rozmawiałem z nowymi członkami. Po raz pierwszy od lat czułem się potrzebny.

Ale im bardziej angażowałem się w „Przebudzenie”, tym bardziej oddalałem się od rodziny. Matka płakała po nocach; Anka przestała odbierać telefony. — Oni cię wykorzystują — ostrzegała mnie kiedyś przez łzy. — To sekta!

— Nie rozumiesz! — wykrzyczałem jej prosto w twarz. — Tam przynajmniej ktoś mnie słucha!

Z czasem Jan zaczął wymagać coraz więcej. Mieliśmy oddawać część zarobków na „rozwój wspólnoty”. Spotkania stawały się coraz bardziej intensywne: długie noce spędzone na modlitwach i wyznaniach, publiczne spowiedzi z najgłębszych ran.

Pewnej nocy Jan poprosił mnie do siebie. — Piotrze, musisz zerwać kontakt z rodziną. Oni cię ciągną w dół.

Zamarłem. — Ale… to moja matka i siostra.

— Jeśli chcesz być wolny, musisz zaufać tylko nam.

Wyszedłem na ulicę oszołomiony. Przez całą noc błąkałem się po mieście, nie mogąc znaleźć odpowiedzi. Nad ranem zadzwoniła Anka.

— Piotrze, mama jest w szpitalu. Zasłabła.

Wbiegłem na oddział jak szalony. Matka leżała blada i słaba; spojrzała na mnie i uśmiechnęła się smutno.

— Synku… wróć do nas.

Usiadłem przy jej łóżku i płakałem jak dziecko. Wszystko wróciło: wojna, śmierć ojca, samotność… i ta sekta, która obiecywała zbawienie za cenę wszystkiego, co kochałem.

Po wyjściu ze szpitala zerwałem kontakt z „Przebudzeniem”. Jan próbował mnie szantażować emocjonalnie; groził nawet ujawnieniem moich wyznań z grupy wsparcia. Ale wtedy Anka stanęła za mną murem.

— Jesteśmy rodziną — powiedziała stanowczo. — Razem damy radę.

Nie było łatwo wrócić do normalności. Alkohol kusił każdego dnia; koszmary wracały nocami. Ale tym razem nie byłem sam.

Czasem myślę o tych wszystkich ludziach, którzy tak jak ja szukają sensu pośród ruin życia. Ilu z nich znajdzie siłę, by zawalczyć o siebie? Ilu utonie w obietnicach fałszywych proroków?

Czy naprawdę można zostawić przeszłość za sobą? A może najważniejsze to nauczyć się żyć z własnymi bliznami?