Dlaczego babcia już nie przychodzi? Moja walka z ciszą, która rozdziera rodzinę

– Mamo, a kiedy babcia przyjdzie? – zapytała dziś rano Zosia, tuląc się do mnie mocno, jakby chciała wycisnąć ze mnie odpowiedź. Jej wielkie, brązowe oczy patrzyły na mnie z nadzieją, której nie potrafiłam spełnić. Stałam w kuchni, mieszając owsiankę, i czułam, jak łzy napływają mi do oczu. Przecież jeszcze pół roku temu teściowa była u nas niemal codziennie. Przynosiła świeże bułki z piekarni na rogu, opowiadała dzieciom bajki, a mnie pomagała w praniu i gotowaniu. Teraz – cisza. Telefon milczy. Drzwi się nie otwierają.

Mój mąż, Tomek, udaje, że nic się nie dzieje. „Mama ma swoje sprawy”, rzuca krótko, kiedy próbuję zacząć rozmowę. Ale ja wiem, że to nieprawda. Wiem, że coś się stało. Tylko nikt nie chce o tym mówić.

Pamiętam ten dzień bardzo dokładnie. Był marzec, pierwszy ciepły weekend po długiej zimie. Siedzieliśmy wszyscy przy stole – ja, Tomek, dzieci i teściowa. Rozmawialiśmy o planach na wakacje, kiedy nagle zeszło na temat pieniędzy. Teściowa powiedziała coś o tym, że „dzisiejsze matki mają za dobrze”, a ja – zmęczona po całym tygodniu pracy i opieki nad dziećmi – nie wytrzymałam.

– Może by pani czasem pomogła zamiast tylko krytykować? – rzuciłam ostrzej, niż zamierzałam.

Zapadła cisza. Teściowa spojrzała na mnie zranionym wzrokiem, wstała od stołu i wyszła bez słowa. Od tamtej pory nie pojawiła się u nas ani razu.

Próbowałam dzwonić. Pisałam SMS-y: „Mamo, proszę, wróć”, „Dzieci za panią tęsknią”, „Przepraszam”. Bez odpowiedzi. Tomek twierdził, że przesadzam. „Mama jest dorosła, jak będzie chciała, to przyjdzie”. Ale ja widziałam jego nerwowe spojrzenia na telefon i to, jak wieczorami siedzi zamyślony.

Dzieci coraz częściej pytały o babcię. Zosia rysowała laurki z napisem „Kocham Cię Babciu”, które chowała pod poduszką. Kuba zamknął się w sobie i przestał mówić o przedszkolu. Ja czułam się coraz bardziej winna. Czy naprawdę jedno zdanie mogło wszystko zniszczyć?

W pracy nie mogłam się skupić. Koleżanka z biura, Ania, zauważyła moją przygnębioną minę.

– Coś się stało? – zapytała pewnego dnia.

Opowiedziałam jej wszystko. O teściowej, o dzieciach, o Tomku.

– Może powinnaś po prostu pojechać do niej? – poradziła Ania. – Czasem trzeba zrobić pierwszy krok.

Wieczorem długo rozmawiałam z Tomkiem.

– Tomek, musimy coś zrobić. Dzieci cierpią. Ja też…

– A co ja mam zrobić? – wybuchł nagle. – To twoja wina! Zawsze musisz mieć ostatnie słowo!

Zatkało mnie. Nie spodziewałam się takiej reakcji.

– Myślisz, że mi jest łatwo? – wyszeptałam przez łzy. – Próbuję ratować tę rodzinę!

Tomek wyszedł trzaskając drzwiami.

Tej nocy nie spałam prawie wcale. Przewracałam się z boku na bok, słysząc w głowie słowa teściowej sprzed lat: „Rodzina to najważniejsze”.

Następnego dnia po pracy podjęłam decyzję. Pojechałam do niej. Stałam pod jej blokiem dobre dziesięć minut zanim odważyłam się zadzwonić domofonem.

– Kto tam? – usłyszałam jej głos.

– To ja… Magda.

Cisza.

– Czego chcesz?

– Porozmawiać… Proszę.

Drzwi się otworzyły. Weszłam po schodach jak na ścięcie.

Teściowa siedziała przy stole w kuchni. Wyglądała na starszą niż pamiętałam. Miała podkrążone oczy i drżące ręce.

– Po co przyszłaś?

Usiadłam naprzeciwko niej.

– Przepraszam – powiedziałam cicho. – Wiem, że cię zraniłam. Ale dzieci bardzo za tobą tęsknią… Ja też.

Spojrzała na mnie długo.

– Myślisz, że tylko ty masz ciężko? – zapytała drżącym głosem. – Ja całe życie poświęciłam rodzinie! A teraz czuję się niepotrzebna…

Poczułam gulę w gardle.

– Potrzebujemy cię… Proszę, wróć do nas.

Łzy popłynęły jej po policzkach.

– Nie wiem… Muszę to przemyśleć.

Wróciłam do domu z ciężkim sercem. Dzieci rzuciły mi się na szyję.

– Byłaś u babci? Przyjdzie?

Nie umiałam odpowiedzieć.

Minęły dwa tygodnie ciszy. W końcu pewnego popołudnia usłyszałam dzwonek do drzwi. Zosia pierwsza pobiegła otworzyć.

– Babciu! – krzyknęła radośnie.

Teściowa weszła powoli do środka. Spojrzałyśmy na siebie z porozumieniem i łzami w oczach.

Nie było wielkich słów ani przeprosin. Było tylko ciche „dzień dobry” i mocny uścisk dziecięcych ramion wokół jej szyi.

Od tamtej pory wszystko powoli wracało do normy. Ale wiem już jedno: rodzinna cisza boli bardziej niż najgorsza kłótnia.

Czy naprawdę warto milczeć i czekać aż ktoś inny zrobi pierwszy krok? Ile rodzin rozpada się przez dumę i niewypowiedziane żale? Może czasem wystarczy jedno słowo…