Po prostu odszedł… A przecież żyłam tylko dla niego
— Zosiu, nie mogę już tak dłużej. — Jego głos był cichy, ale stanowczy. Stał w przedpokoju z walizką w ręku, a ja patrzyłam na niego jak na obcego człowieka. Przez chwilę miałam wrażenie, że to jakiś żart, że zaraz się roześmieje i powie: „No co ty, przecież żartuję!”. Ale nie żartował.
Siedem lat. Siedem lat mojego życia oddanych temu mężczyźnie. Siedem lat kompromisów, starań, łez i śmiechu. Siedem lat, podczas których nauczyłam się, jak być „dobrą żoną”, choć nigdy nie zostałam nią oficjalnie. Wszystko robiłam według zasad: czystość w domu, ciepłe obiady, troska o jego matkę, uśmiech nawet wtedy, gdy miałam ochotę krzyczeć. Myślałam, że jeśli będę idealna, on mnie pokocha jeszcze bardziej. Że jeśli będę niezastąpiona, nigdy mnie nie zostawi.
A jednak po prostu odszedł.
Pamiętam ten dzień jak przez mgłę. Był listopad, szaro i zimno. Wróciłam z pracy wcześniej, bo szefowa pozwoliła mi wyjść po południu — „Zosiu, wyglądasz na zmęczoną, idź do domu”. W domu pachniało jego wodą kolońską i świeżo parzoną kawą. Myślałam, że czeka na mnie z jakąś niespodzianką. Zamiast tego zobaczyłam go pakującego rzeczy do walizki.
— Co się dzieje? — zapytałam drżącym głosem.
— Muszę odejść. To nie twoja wina. Po prostu… już nie mogę — odpowiedział i nawet nie spojrzał mi w oczy.
Nie płakałam wtedy. Stałam jak sparaliżowana. Dopiero gdy zamknęły się za nim drzwi, poczułam jakby ktoś wyrwał mi serce z piersi. Usiadłam na podłodze w przedpokoju i zaczęłam się trząść. Przez kilka godzin nie mogłam się ruszyć. W głowie miałam tylko jedno pytanie: „Co zrobiłam źle?”
Przez kolejne dni żyłam jak automat. Wstawałam rano, szłam do pracy, wracałam do pustego mieszkania. Próbowałam dzwonić do niego — nie odbierał. Pisałam wiadomości — nie odpowiadał. Jego matka zadzwoniła raz:
— Zosiu, on potrzebuje czasu. Nie martw się, wszystko się ułoży.
Ale nic się nie układało.
Moja mama przyjechała do mnie po tygodniu.
— Zosiu, musisz coś zjeść — powiedziała łagodnie, stawiając przede mną talerz zupy.
— Nie jestem głodna — odpowiedziałam szeptem.
— On nie był wart twoich łez — próbowała mnie pocieszyć.
Ale ja wiedziałam swoje. Przecież żyłam tylko dla niego. Każda decyzja była podporządkowana jemu: gdzie pojedziemy na wakacje, co zjemy na kolację, z kim się spotkamy w weekend. Nawet moje ubrania wybierałam pod jego gust.
Z czasem zaczęły do mnie docierać plotki. Koleżanka z pracy powiedziała mi szeptem:
— Widziałam go ostatnio z jakąś dziewczyną…
Poczułam ukłucie zazdrości i wstydu jednocześnie. Czy to dla niej odszedł? Czy byłam za mało atrakcyjna? Za mało zabawna? Za mało… jaka?
W pracy przestałam być sobą. Szefowa patrzyła na mnie z troską:
— Zosiu, może powinnaś wziąć kilka dni wolnego?
Ale ja bałam się zostać sama w domu. Każdy kąt przypominał mi o nim: kubek z jego ulubionym napisem „Najlepszy facet”, koszula zostawiona na krześle, zdjęcia z wakacji nad morzem.
Wieczorami dzwoniła do mnie przyjaciółka Anka:
— Zosia, musisz wyjść do ludzi! Chodź ze mną na jogę albo do kina!
Ale ja nie miałam siły. Czułam się jak cień samej siebie.
Najgorsze były noce. Leżałam w łóżku i słuchałam ciszy. Przewracałam się z boku na bok i myślałam o tym, co mogłam zrobić inaczej. Czy powinnam była częściej mówić „nie”? Czy powinnam była bardziej dbać o siebie? Czy może to wszystko i tak było nieuniknione?
Pewnego dnia zadzwoniła do mnie jego matka:
— Zosiu… On już nie wróci. Znalazł sobie kogoś innego. Przepraszam cię za niego.
Nie płakałam już wtedy. Poczułam pustkę i ulgę jednocześnie. Jakby ktoś zdjął ze mnie ciężar oczekiwań i wymagań.
Zaczęłam powoli wracać do życia. Najpierw poszłam na spacer po parku — pierwszy raz sama od lat. Potem zapisałam się na kurs fotografii, o którym zawsze marzyłam. Anka zabrała mnie na koncert jazzowy i śmiałam się pierwszy raz od miesięcy.
Mama przyjechała jeszcze raz:
— Widzisz? Życie toczy się dalej — powiedziała i przytuliła mnie mocno.
Czasem jeszcze budzę się w nocy z uczuciem pustki. Ale coraz częściej myślę o sobie, a nie o nim. Uczę się żyć dla siebie — choć to trudne i czasem przerażające.
Często zastanawiam się: czy można kochać kogoś tak bardzo, że zapomina się o sobie? Czy warto poświęcać wszystko dla drugiego człowieka? Może czasem trzeba najpierw pokochać siebie… zanim odda się serce komuś innemu?