Moje życie rozpadło się w ciągu jednego tygodnia, choć przez 34 lata byłam pewna, że nic nie zdoła zniszczyć naszego małżeństwa. Zdrada, rodzinne konflikty i samotność zmusiły mnie do walki o własną godność i sens dalszego życia. Czy można jeszcze zaufać, kiedy najbliższa osoba wbija nóż w plecy?
Mam na imię Jadwiga. Przez lata byłam podporą rodziny, ale dziś nie chcę już nikogo gościć w swoim domu. Ta decyzja wywołała burzę wśród najbliższych i sprawiła, że musiałam zmierzyć się z własnymi lękami i żalem.
Mam 67 lat i właśnie usłyszałam od własnych dzieci, że nie chcą, żebym z nimi zamieszkała. Czuję się zagubiona, odrzucona i nie wiem, jak poradzić sobie z samotnością oraz lękiem o przyszłość. Czy naprawdę na starość zostaje już tylko pusty dom i wspomnienia?
