Mieszkałam spokojnie w swoim mieszkaniu na warszawskim Ursynowie, dopóki nie zaczęłam pomagać sąsiadce z jej córką. Z czasem niewinna przysługa zamieniła się w obowiązek, który zaczął mnie przerastać i niszczyć moje życie. Teraz stoję przed trudnym wyborem: jak zakończyć tę sytuację, nie rujnując relacji sąsiedzkich i nie czując się winna?
Od pierwszych chwil, gdy mój syn przyprowadził do domu swoją narzeczoną, czułam, że moje życie już nigdy nie będzie takie samo. Chciałam być dobrą matką i teściową, ale granica między pomocą a wykorzystywaniem zaczęła się zacierać. Ta historia to opowieść o rodzinnych konfliktach, rozczarowaniach i trudnej sztuce stawiania granic – nawet wobec najbliższych.
Już od progu czułam, że coś jest nie tak – znowu ktoś dzwonił do drzwi z walizkami, licząc na darmowy nocleg. Przez lata pozwalałam rodzinie i znajomym zamieniać moje życie w pensjonat, aż w końcu powiedziałam dość. Ta decyzja wywołała burzę w rodzinie i zmusiła mnie do przewartościowania własnych granic.
Opowiadam o tym, jak przyjaźń z sąsiadką przerodziła się w jednostronne wykorzystywanie. Zmagam się z poczuciem winy i próbą postawienia granic, gdy ona oczekuje, że zawsze będę opiekować się jej dzieckiem. To historia o tym, jak trudno jest powiedzieć „dość” komuś, kogo kiedyś uważało się za bliskiego.
