Siedziałam przy kuchennym stole, patrząc na kolejne zdjęcie mojej wnuczki, a łzy spływały mi po policzkach. Od miesięcy nie mogę jej zobaczyć, choć mieszka zaledwie kilka kilometrów ode mnie. Czy naprawdę zasłużyłam na to, by być tylko widzem w życiu własnej rodziny?
Moje życie zmieniło się w jednej chwili, gdy ojciec wyrzucił mnie z domu za kradzież, której nie popełniłem. Przez lata walczyłem o przetrwanie na ulicach Warszawy, próbując udowodnić swoją niewinność i odzyskać rodzinę. Dziś wiem, że czasem największą siłą jest przebaczenie – ale czy potrafiłbym wybaczyć sam sobie?
Mam sześćdziesiąt lat i od trzech lat nie pracuję. Wychowałam córkę sama po śmierci męża, ale dziś Marika prawie ze mną nie rozmawia. Opowiadam o dniu jej urodzin, kiedy wiedziałam, że nie jestem tam mile widziana.
Od pierwszej chwili, gdy usłyszałam w słuchawce głos matki, wiedziałam, że to nie będzie zwykła rozmowa. Moja rodzina zawsze oczekiwała ode mnie więcej, bo „lepiej mi się powodzi”, ale tym razem żądania przekroczyły granicę. Opowiem Wam, jak jeden ślub podzielił nas na lata i czy można jeszcze posklejać to, co pękło.
