Już od progu usłyszałem krzyk mojego zięcia, który zabronił mi widywać moją ukochaną wnuczkę. Moja córka milczała, a ja czułem, jak świat mi się wali. W tej historii opowiadam o rodzinnych konfliktach, dumie, strachu i tęsknocie za dzieckiem, które stało się zakładnikiem dorosłych problemów.
Mam sześćdziesiąt jeden lat i całe życie poświęciłam rodzinie. Teraz, gdy dzieci dorosły i wyfrunęły z gniazda, czuję pustkę i tęsknotę za tym, co najważniejsze – bliskością. Moja historia to opowieść o niespełnionym marzeniu, samotności i pytaniu, czy naprawdę zapomnieliśmy, czym jest prawdziwe szczęście.
Od dwóch lat nie rozmawiam z moją córką Olą. Rok temu przestała odbierać telefon, a ja codziennie zmagam się z poczuciem winy i tęsknotą. To opowieść o rodzinnych konfliktach, nieprzepracowanych emocjach i pytaniu, czy jeszcze kiedyś odnajdziemy drogę do siebie.
Siedziałam przy kuchennym stole, patrząc na kolejne zdjęcie mojej wnuczki, a łzy spływały mi po policzkach. Od miesięcy nie mogę jej zobaczyć, choć mieszka zaledwie kilka kilometrów ode mnie. Czy naprawdę zasłużyłam na to, by być tylko widzem w życiu własnej rodziny?
Jestem Helena Liczyk. Dziewięć miesięcy czekałam na znak życia od syna, aż pewnego dnia w moich drzwiach stanął nieznany chłopiec z przeszłością, która rozdarła moją rodzinę. Ta historia to opowieść o pustce, nadziei i o tym, jak czasem nieoczekiwane więzi ratują nas przed samotnością.
Mam na imię Krystyna, mam 67 lat i jedną córkę, Anię. Przez całe życie starałam się być dla niej wszystkim, bo jej ojciec odszedł, gdy była mała. Teraz słyszę, że jestem toksyczna i nie wiem, jak pogodzić matczyną miłość z jej potrzebą wolności.
