Mam na imię Bartosz. Dopiero po latach zrozumiałem, dlaczego moja babcia, Janina, odsunęła się od całej rodziny. Ta historia to nie tylko jej dramat, ale i moje przebudzenie – o tym, jak łatwo można kogoś osądzić, nie znając prawdy.
Sprzedałam swoje mieszkanie i zamieszkałam z synem oraz synową, wierząc, że odnajdę rodzinne ciepło. Zamiast tego poczułam się obca, niechciana, a samotność zaczęła mnie przytłaczać każdego dnia. To historia o tym, jak rodzina może stać się sobie obca, nawet dzieląc ten sam dach.
Moja córka, Marta, postawiła mnie przed faktem dokonanym: mam się wyprowadzić do domu opieki. Nie chcę opuszczać domu, w którym przeżyłem całe życie z moją żoną. Czy naprawdę jestem już nikomu niepotrzebny?
Nazywam się Zofia Maj i całe życie poświęciłam rodzinie, wierząc, że dobro wraca. Dziś, patrząc na świat zza okna domu opieki, zadaję sobie pytanie, gdzie popełniłam błąd. Moja historia to opowieść o miłości, zdradzie, rodzinnych konfliktach i samotności, która może spotkać każdego z nas.
Od zawsze byłam niezależna i dumna ze swojej samodzielności, ale dziś, w pustym mieszkaniu, czuję, jak bardzo brakuje mi bliskości. Wspominam lata poświęceń dla rodziny, konflikty z dziećmi i własną dumę, która nie pozwalała mi prosić o pomoc. Teraz zadaję sobie pytanie, czy naprawdę warto było tak bardzo polegać tylko na sobie.
Po przejściu na emeryturę poczułam się zagubiona i niepotrzebna. Przez czterdzieści dwa lata byłam bibliotekarką, a nagle wszystko się skończyło. Ta historia opowiada o mojej walce z samotnością, rodzinnych konfliktach i o tym, jak odnalazłam nowy sens życia.
Myślałam, że dzieci będą przy mnie, gdy będę ich najbardziej potrzebować. Zostałam jednak sama z chorym mężem i codziennością, która mnie przerosła. Czy naprawdę rodzina to tylko słowo?
