Od pierwszych chwil mojego małżeństwa z Marcinem czułam się jak w bajce, ale z czasem nasza miłość zamieniła się w pułapkę, z której nie potrafiłam się wydostać. Rodzinne konflikty, presja teściowej i własne niespełnione marzenia sprawiły, że każdego dnia budziłam się z poczuciem pustki i strachu. Czy odwaga do odejścia jest naprawdę tak trudna, czy to tylko my sami budujemy wokół siebie mury nie do przebicia?
Mam 59 lat, nigdy nie byłem żonaty i nie mam dzieci. Przez całe życie unikałem zobowiązań, aż do dnia, gdy poznałem Patrycję. Teraz stoję przed największym wyzwaniem mojego życia: czy odważę się otworzyć serce i zmienić wszystko, co do tej pory uważałem za pewnik?
Od pierwszych chwil mojego życia słyszałam, że jestem nikim. Moja matka i ojciec nigdy nie pozwolili mi uwierzyć w siebie, a każdy dzień wypełniały krzyki, pretensje i upokorzenia. Dziś, jako dorosła kobieta, pytam: czy można wybaczyć rodzinie, która nigdy nie była domem?
