Mam na imię Krystyna, mam 67 lat i jedną córkę, Anię. Przez całe życie starałam się być dla niej wszystkim, bo jej ojciec odszedł, gdy była mała. Teraz słyszę, że jestem toksyczna i nie wiem, jak pogodzić matczyną miłość z jej potrzebą wolności.
Zawsze byłam silną matką, która samotnie wychowywała syna po odejściu męża. Gdy Michał rozwiódł się z Anią, nie mogłam patrzeć, jak ona i wnuczka zostają same – zaprosiłam je do siebie. Teraz mój syn patrzy na mnie jak na wroga, a ja nie wiem, czy zrobiłam dobrze.
Zaczęło się od krzyku mojego syna, który rozdarł ciszę naszego mieszkania. Przez lata walczyłam o nasz dom po tym, jak mąż zostawił mnie z małym dzieckiem, ale dziś to właśnie syn obwinia mnie za rozpad rodziny. Czy kiedykolwiek uda nam się usłyszeć siebie nawzajem, zanim będzie za późno?
