Nazywam się Marta Nowak i opowiem Wam, jak po latach przemocy ze strony ojca, stanęłam przed niewyobrażalnym wyborem: czy oddać mu nerkę, gdy jego życie zależało ode mnie. To historia o poczuciu winy, walce o własne granice i rodzinnych konfliktach, które rozdarły mnie na pół. Zapraszam Was do mojego świata pełnego bólu, nadziei i pytań bez odpowiedzi.
Już w progu poczułam, że coś jest nie tak – mama siedziała przy stole z czerwonymi oczami, a ojciec stał nade mną z laptopem w ręku. To był początek rodzinnej burzy, która zmieniła moje życie na zawsze. Dziś wiem, że czasem jedno pytanie potrafi rozbić wszystko, co wydawało się stabilne.
Już od pierwszej minuty tamtego dnia wiedziałam, że coś się wydarzy. W szkole czekała mnie nie tylko trudna klasówka, ale i konfrontacja z własną rodziną, która od miesięcy rozsadzała mnie od środka. To opowieść o tym, jak jedna decyzja może zmienić wszystko – i o tym, czy naprawdę można wybrać siebie, nie raniąc najbliższych.
Mam na imię Agata i właśnie odmówiłam ojcu przeszczepu nerki. Przez lata był dla mnie źródłem bólu i strachu, a teraz oczekuje ode mnie poświęcenia. Czy to ja jestem potworem, czy on?
Od pierwszego dnia, gdy ojciec wrócił pijany i rzucił szklanką w ścianę, wiedziałam, że moje życie nie będzie zwyczajne. Przez lata walczyłam o miłość, zrozumienie i własną godność, zmagając się z przemocą, zdradą i samotnością. Dziś pytam siebie: czy można naprawdę wybaczyć rodzinie wszystko?
Jestem Hania. Dorastałam w cieniu surowego ojca, który dla innych był wzorem, a dla mnie – źródłem strachu i niepewności. Dopiero po latach odkryłam prawdę, która zmieniła wszystko.
Od pierwszego dnia, gdy ojciec wrócił do domu pijany i rzucił szklanką o ścianę, wiedziałam, że moje dzieciństwo nie będzie bajką. Przez lata walczyłam o normalność, próbując pogodzić się z jego gniewem, zdradami i milczeniem mamy. Dziś, jako dorosła kobieta, patrzę na własną rodzinę i zadaję sobie pytanie: czy można wybaczyć ojcu, który nigdy nie był ojcem?
Od pierwszego dnia w domu teścia moje życie zamieniło się w koszmar. Każdy dzień był walką o godność i resztki nadziei, że kiedyś odzyskam spokój. Dziś, patrząc wstecz, zastanawiam się, ile jeszcze kobiet w Polsce przeżywa podobne piekło i dlaczego tak trudno nam się przeciwstawić.
