Weszłam do mieszkania syna i synowej, a ona spała, podczas gdy wnuki bawiły się same. Zawsze myślałam, że opieka nad dziećmi to obowiązek, który wymaga poświęcenia i organizacji. Teraz zastanawiam się, czy nie oceniam zbyt surowo – może nie znam całej prawdy.
Wszystko zaczęło się od rodzinnego obiadu, kiedy mąż i teściowa postanowili, że powinnam zajmować się siostrzenicą, bo „przecież i tak siedzę w domu”. Odmówiłam, bo urlop macierzyński to nie darmowa opieka nad cudzym dzieckiem. Teraz cała rodzina ma do mnie pretensje, a ja zastanawiam się, czy naprawdę zrobiłam coś złego.
Jestem Leokadia, samotna matka trójki dzieci z Krakowa. Po śmierci męża walczę z biedą i brakiem wsparcia ze strony własnej matki, która odmawia pomocy przy wnukach. Każdy dzień to dla mnie walka o przetrwanie i pytanie: czy rodzina naprawdę znaczy dziś jeszcze cokolwiek?
Nazywam się Joanna i mieszkam w Warszawie z mężem Piotrem oraz naszymi dwoma synami. Zawsze wiedziałam, że Piotr jest bardzo związany ze swoją matką, ale dopiero gdy zostałam bez wsparcia w najtrudniejszym momencie, zrozumiałam, jak głęboka i bolesna jest ta więź. Ta historia to opowieść o rozczarowaniu, rodzinnych sekretach i pytaniach, których wszyscy się boimy.
W zwykły piątek poprosiłam moją teściową Martę o opiekę nad dziećmi. Jej odmowa wywołała lawinę rodzinnych konfliktów i zmusiła mnie do konfrontacji z prawdą o moim mężu Piotrze oraz jego relacji z matką. To opowieść o rozczarowaniu, odwadze i cienkiej granicy między rodziną jako ciężarem a ratunkiem.
Opowiadam o tym, jak przyjaźń z sąsiadką przerodziła się w jednostronne wykorzystywanie. Zmagam się z poczuciem winy i próbą postawienia granic, gdy ona oczekuje, że zawsze będę opiekować się jej dzieckiem. To historia o tym, jak trudno jest powiedzieć „dość” komuś, kogo kiedyś uważało się za bliskiego.
