Nigdy nie zapomnę dnia, w którym poprosiłam teściową, panią Halinę, by zajęła się moim synkiem. Jej słowa rozbiły moje wyobrażenia o rodzinie i wsparciu. To opowieść o rozczarowaniu, walce o własną godność i o tym, jak trudno jest znaleźć swoje miejsce między oczekiwaniami a rzeczywistością.
W środku nocy mój syn zadzwonił z prośbą o pomoc – jego żona trafiła do szpitala, a ja zostałam z ich maleńką córeczką. Przez dwa tygodnie robiłam wszystko, by zapewnić wnuczce bezpieczeństwo i miłość, ale po powrocie synowej usłyszałam tylko zarzuty. Czy naprawdę jestem złą babcią, czy może ktoś tu nie chce mnie zrozumieć?
Zawsze byłam podporą dla mojej rodziny, ale jedna decyzja wszystko zmieniła. Odmówiłam opieki nad wnuczką, bo nie mogłam już dłużej udawać, że dam radę. Teraz wszyscy się ode mnie odwrócili, a ja wciąż pytam siebie: czy naprawdę zasłużyłam na taką samotność?
Jestem matką, która nie potrafi pogodzić się z decyzją córki o macierzyństwie w momencie, gdy praca pochłania ją bez reszty. Obserwuję, jak moja wnuczka dorasta pod opieką niani, a nie rodziców. Zadaję sobie pytanie, czy sukces zawodowy naprawdę musi oznaczać rezygnację z bliskości rodzinnej.
Opowiadam o trudnej walce o granice z teściową, która codziennie pojawia się w naszym domu i wpływa na moje małżeństwo. Podczas urlopu ojcowskiego widzę, jak jej obecność odbija się na mojej żonie, Kindze. Kulminacją jest dramatyczna konfrontacja, po której muszę przemyśleć nasze rodzinne relacje i przyszłość.
