Mam na imię Natalia. Od lat to ja pokrywam większość wspólnych wydatków, a mój partner, Bartek, zdaje się tego nie zauważać albo nie chce zauważyć. Coraz częściej pytam siebie: czy to jeszcze miłość, czy już tylko wygodny układ dla jednej strony?
Od dwóch lat mieszkam z Michałem i coraz częściej czuję się niewidzialna w naszym wspólnym życiu. To ja zajmuję się domem, zakupami, rachunkami, a on zdaje się nie dostrzegać, ile to wszystko kosztuje – nie tylko pieniędzy, ale i mojej energii. Czy to ja przesadzam, czy on naprawdę nie chce widzieć mojej pracy?
Od pierwszych chwil wspólnego życia z Bartkiem czułam, że coś jest nie tak. Każdy dzień przynosił nowe rozczarowania, a ja coraz bardziej gubiłam się w domowych obowiązkach i samotności. Dziś pytam siebie: czy można nauczyć drugiego człowieka empatii i odpowiedzialności?
