Mam dwadzieścia pięć lat, dobrą pracę i studiuję zaocznie, ale po ślubie mojej mamy czuję się, jakbym straciła wszystko, co było dla mnie domem. Próbuję odnaleźć się w nowej rzeczywistości, gdzie najbliższa mi osoba stała się kimś obcym. To historia o pustce, samotności i próbie zbudowania siebie na nowo.
Mój ojciec, choć ma już ponad siedemdziesiąt lat, wciąż jest centrum naszej rodziny. Razem z bratem staramy się, by nie czuł się samotny po śmierci mamy, ale życie i własne rodziny sprawiają, że coraz trudniej nam być przy nim tak często, jak kiedyś. Ta historia to zapis moich zmagań z poczuciem winy, rodzinnych konfliktów i prób pogodzenia własnego życia z odpowiedzialnością za ojca.
Mam na imię Michał i mam czterdzieści lat. Wciąż mieszkam z mamą w naszym małym mieszkaniu na warszawskim Bródnie, a każdy dzień to walka o oddech i własną przestrzeń. To opowieść o miłości, lęku, poczuciu winy i desperackiej potrzebie wolności.
Od dziecka czułem, że nie jestem wystarczający dla mojej matki, ale dopiero dorosłość pokazała mi, jak bardzo jej kontrola potrafi zniszczyć człowieka. Każdy dzień to walka o oddech, o własną tożsamość, o prawo do bycia sobą. Piszę to, bo jestem na krawędzi i nie wiem, czy wytrzymam jeszcze długo – może ktoś z was zna drogę ucieczki z takiego piekła?
Od lat żyję w cieniu matki, która nie pozwala mi oddychać. Każdy dzień to walka o własną godność i prawo do samodzielności, a rodzinne konflikty rozrywają mnie od środka. Piszę to, bo jestem na krawędzi i nie wiem, jak się uwolnić.
