Opowiadam o dniu, w którym odziedziczyłam mieszkanie po babci, i o tym, jak jej zanikająca pamięć wywróciła moje życie do góry nogami. Zmagając się z opieką nad nią, wchodzę w konflikty z rodziną i samą sobą. To historia o miłości, poczuciu obowiązku i bolesnych wyborach, których czasem wymaga rodzina.
Już w pierwszych minutach tego dnia moja córka wypaliła do mnie słowa, które zostaną ze mną na zawsze. W tej opowieści zabieram Was do naszego mieszkania na warszawskim blokowisku, gdzie codzienność z chorą na Alzheimera babcią, samotnym macierzyństwem i narastającym buntem nastolatki splatają się w dramat rodzinny. To historia o winie, miłości i granicach ludzkiej wytrzymałości.
Jestem Anną, matką piętnastoletniej Zosi i opiekunką mojej schorowanej mamy. Każdy dzień to walka z wyczerpaniem, poczuciem winy i narastającym konfliktem pokoleniowym. Pewnego wieczoru usłyszałam od córki słowa, które zmieniły wszystko – i zmusiły mnie do zadania sobie najtrudniejszych pytań.
