Od zawsze byłam tą, która godziła wszystkich w rodzinie, łatała konflikty i tłumiła własne emocje. Przez lata nikt nie zauważał, że ja też mogę być zmęczona i potrzebować wsparcia. Dziś opowiadam swoją historię, bo może ktoś z was poczuje się w niej jak w lustrze.
Myślałam, że dzieci będą przy mnie, gdy będę ich najbardziej potrzebować. Zostałam jednak sama z chorym mężem i codziennością, która mnie przerosła. Czy naprawdę rodzina to tylko słowo?
Mam na imię Ewelina. Moja opowieść zaczyna się w listopadowy poranek, gdy przypadkiem usłyszałam, jak moja mama mówi o moim synu, że jest tylko ciężarem. Straciłam pracę po urlopie macierzyńskim i każdego dnia walczyłam o przetrwanie, szukając pracy i miejsca w żłobku, a rodzinne napięcia sprawiały, że zaczęłam wątpić, czy powinnam była zostać matką.
