Jestem matką, która nie potrafi pogodzić się z decyzją córki o macierzyństwie w momencie, gdy praca pochłania ją bez reszty. Obserwuję, jak moja wnuczka dorasta pod opieką niani, a nie rodziców. Zadaję sobie pytanie, czy sukces zawodowy naprawdę musi oznaczać rezygnację z bliskości rodzinnej.
Mam 67 lat i właśnie usłyszałam od własnych dzieci, że nie chcą, żebym z nimi zamieszkała. Czuję się zagubiona, odrzucona i nie wiem, jak poradzić sobie z samotnością oraz lękiem o przyszłość. Czy naprawdę na starość zostaje już tylko pusty dom i wspomnienia?
Mam na imię Maria i od kilku miesięcy czuję, jakby ktoś wyrwał mi serce z piersi. Mój zięć Łukasz postawił granice, których nie potrafię zaakceptować – mogę widywać wnuka tylko raz w miesiącu, po wcześniejszym umówieniu. Ta sytuacja rozdziera naszą rodzinę i zmusza mnie do zadania sobie pytania: czy naprawdę można kochać za bardzo?
Chciałam tylko spędzić kilka spokojnych dni u Roberta i Eli w mieście, ale zamiast odpoczynku czekała mnie sterta obowiązków. Zamiast rozmów i wspólnego czasu, dostałam mop i ścierkę. Czy naprawdę tak wygląda relacja matki z dorosłym synem?
Zawsze kochałam moją wnuczkę Julię ponad życie, dlatego bez wahania zgodziłam się, by zamieszkała u mnie na czas studiów w Warszawie. Nie przewidziałam jednak, jak bardzo zmieni się nasze wspólne życie – i jak bardzo poczuję się obca w swoim własnym domu. Czy można kochać kogoś i jednocześnie czuć się przez niego wypchniętym z własnej codzienności?
Myślałam, że dzieci będą przy mnie, gdy będę ich najbardziej potrzebować. Zostałam jednak sama z chorym mężem i codziennością, która mnie przerosła. Czy naprawdę rodzina to tylko słowo?
Przez dwanaście lat wychowywałam moją wnuczkę Olę, wierząc, że jej matka wyjechała za granicę. Pewnego dnia Ola wyznała mi prawdę, która rozdarła moje serce i zmusiła do przewartościowania całego naszego życia. Ta historia to opowieść o miłości, kłamstwie i trudnych wyborach, przed którymi stawia nas los.
