Mam na imię Zofia. Całe życie poświęciłam rodzinie, a kiedy trafiłam do szpitala, myślałam, że najgorsze już za mną. Jednak prawdziwy ból przyniosła mi dopiero wizyta mojej córki Marty.
Wszystko zaczęło się od jednej kłótni, która zmieniła naszą rodzinę na zawsze. Musiałem dorosnąć szybciej, niż chciałem, gdy tata zniknął z domu, a mama i ja zostaliśmy sami z codziennością i własnymi wyrzutami sumienia. Dziś wiem, że nawet największy kryzys może być początkiem czegoś nowego – jeśli tylko odważymy się rozmawiać i wybaczać.
Mam na imię Lejla. To historia o tym, jak jedna rozmowa z babcią Anką, która mnie wychowała, rozdarła naszą rodzinę i zmusiła mnie do zadania sobie najtrudniejszych pytań o miłość i lojalność. Czy można prosić o wdzięczność, nie tracąc siebie?
