Bohater wśród nas – Historia Ewy i Michała

Z trudem podnoszę siatkę z zakupami, czując jak plastik wbija mi się w dłoń. Każdy krok na schodach to walka z ciężarem nie tylko torby, ale i myśli, które nie dają mi spokoju. Trzecie piętro. Zawsze liczyliśmy te schody razem z Michałem – „jeden, dwa, trzy…” – powtarzał za mną, a potem już sam, z dumą w głosie. Teraz liczę je sama. Każdy stopień to modlitwa: „Boże, oby tylko wrócił, oby żył…”

Drzwi na drugim piętrze zatrzaskują się z hukiem. Słyszę głosy sąsiadów – pani Jadwiga narzeka na męża, ktoś trzaska garnkami w kuchni. Wszystko toczy się dalej, jakby nic się nie stało. Tylko moje życie zatrzymało się tamtego dnia, kiedy Michał nie wrócił ze szkoły.

Pamiętam dokładnie ten poranek. Michał wybiegł z domu z plecakiem przewieszonym przez ramię, jeszcze ciepły od snu. „Mamo, dziś będę bohaterem!” – krzyknął na pożegnanie. Uśmiechnęłam się wtedy, nie wiedząc, jak bardzo te słowa utkwią mi w pamięci. Ostatni raz widziałam jego uśmiech.

Telefon zadzwonił po południu. Najpierw myślałam, że to on – może zapomniał kluczy albo chce, żebym przyszła po niego na przystanek. Ale to była wychowawczyni: „Pani Ewo, Michał nie pojawił się na lekcjach po przerwie…”

Zamarłam. Przez chwilę nie mogłam złapać tchu. Potem wszystko potoczyło się jak w złym śnie – policja, pytania, zdjęcia Michała rozwieszone na klatkach schodowych i przystankach. Sąsiedzi patrzyli na mnie ze współczuciem, ale też z dystansem – jakby bali się zarazić moim nieszczęściem.

Mój mąż, Tomek, wrócił z pracy późno tego dnia. Widziałam w jego oczach strach i bezradność. Przez pierwsze dni trzymaliśmy się razem – chodziliśmy po okolicy, wypytywaliśmy ludzi, przeszukiwaliśmy parki i place zabaw. Ale z każdym dniem narastało między nami napięcie.

– Może powinniśmy byli bardziej uważać… – powiedział pewnego wieczoru Tomek, patrząc w okno.
– Co masz na myśli? – zapytałam ostro.
– Może za dużo mu pozwalaliśmy? Może…
– To nie nasza wina! – krzyknęłam. – On po prostu… on po prostu chciał być samodzielny.

Od tamtej pory coraz częściej kłóciliśmy się o drobiazgi. O to, kto powinien był odebrać Michała ze szkoły, kto zapomniał o wywiadówce, kto nie zauważył, że coś jest nie tak. Każde z nas szukało winy w sobie i w drugim.

Minęły tygodnie. Policja coraz rzadziej dzwoniła z nowymi informacjami. Znajomi przestali pytać o Michała – bali się mojej rozpaczy. Zostałam sama ze swoimi myślami i pustym pokojem syna.

Któregoś dnia znalazłam pod jego poduszką zeszyt z napisem „Bohaterowie”. Michał rysował tam postacie w pelerynach, superbohaterów walczących ze złem. Na ostatniej stronie napisał: „Chciałbym być bohaterem dla mamy”.

Łzy spływały mi po policzkach, gdy czytałam te słowa. Czy Michał uciekł? Czy ktoś go skrzywdził? A może naprawdę chciał zrobić coś wielkiego i…

Tomek coraz częściej znikał z domu. Mówił, że musi pracować dłużej, ale wiedziałam, że ucieka przed bólem. Ja też próbowałam uciec – sprzątałam mieszkanie do późna w nocy, gotowałam obiady dla nikogo.

Pewnego wieczoru zadzwoniła do mnie pani Jadwiga.
– Pani Ewo… widziałam dziś chłopca podobnego do Michała na dworcu. Może powinna pani tam pójść?

Serce zaczęło mi bić jak szalone. Wybiegłam z domu bez kurtki, z nadzieją i strachem ściskającym gardło. Na dworcu było tłoczno i głośno. Szukałam wzrokiem znajomej sylwetki, wołałam jego imię.

Nagle zobaczyłam chłopca w granatowej kurtce – takiej samej jak Michała. Podbiegłam do niego… ale to nie był on. Chciałam krzyczeć z rozpaczy.

Wróciłam do domu wyczerpana. Tomek czekał na mnie w kuchni.
– Musimy żyć dalej – powiedział cicho.
– Jak? – zapytałam przez łzy. – Jak mam żyć bez niego?

Nie odpowiedział. Po prostu przytulił mnie mocno pierwszy raz od tygodni.

Dni mijały jeden za drugim. Czasami wydawało mi się, że słyszę kroki Michała na schodach albo jego śmiech za ścianą. Każdy dźwięk budził nadzieję i zaraz ją odbierał.

Któregoś ranka znalazłam pod drzwiami kopertę bez nadawcy. W środku był rysunek: mama i syn trzymający się za ręce oraz napis: „Kocham Cię”.

Nie wiem, czy to był Michał czy ktoś inny chciał mnie pocieszyć. Ale ten mały gest dał mi siłę na kolejny dzień.

Czasami zastanawiam się, czy mogłam zrobić coś inaczej. Czy mogłam ochronić Michała przed światem? Czy każda matka nosi w sobie taki strach?

Może bohaterstwo polega właśnie na tym, żeby nie poddawać się rozpaczy i każdego dnia wierzyć, że jeszcze wszystko może się odmienić? Jak długo można żyć nadzieją? Czy Wy też kiedyś baliście się tak bardzo o kogoś bliskiego?